ระบบการเกษตรอุตสาหกรรมสามารถสร้างผลผลิตอาหารเพื่อตอบสนองความต้องการของมนุษย์ที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากมีการพัฒนาเทคโนโลยีที่มีประสิทธิภาพ ใช้เครื่องจักรขนาดใหญ่ และการมีใช้สารเคมีจำนวนมาก ล้วนส่งผลเสียต่อสิ่งแวดล้อมและเกิดการปนเปื้อนมลพิษที่อันตรายต่อสุขภาพ รวมถึง การเปลี่ยนแปลงพื้นที่เกษตรรรายย่อยเป็นระบบเกษตรกรรมเชิงเดี่ยวแปลงใหญ่ ต่างทำให้คุณภาพดินเสื่อมถอย ขาดความหลากหลายของพันธุ์พืช ลดความสามารถในการฟื้นตัวเมื่อเจอภัยแล้ง โรค และศัตรูพืช ทั้งยังทำให้ชีวิตและความเป็นอยู่ของเกษตรกร แรงงานในภาคเกษตร รวมถึงสังคมชนบทเปลี่ยนไป แนวโน้มการทำเกษตรในหลายทศวรรษที่ผ่านมา จึงเปลี่ยนไปสู่ระบบการผลิตอาหารทางเลือกที่มีความยั่งยืนมากขึ้น สามารถตอบสนองความต้องการของมนุษย์ในระยะยาวได้ รัฐบาลจึงได้กำหนดนโยบายที่มีการดำเนินการอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับอุตสาหกรรมอาหารของไทยและอุตสาหกรรมแปรรูปผลิตผลทางการเกษตร คือ นโยบาย “ครัวไทยสู่ครัวโลก” ซึ่งเป็นหนึ่งในวาระสำคัญของการประชุมรัฐมนตรีความมั่นคงอาหารเอเปค ครั้งที่ 7 (The 7th APEC Food Security Ministerial Meeting) เมื่อวันที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2565 โดยมีเป้าหมายคือ การสร้างความมั่นคงทางอาหารและผลักดันครัวไทยสู่ครัวโลก มุ่งส่งเสริมให้มีการผลิตอาหารและผลิตภัณฑ์อาหารที่มีคุณภาพและเป็นไปตามความต้องการของผู้บริโภคทั้งในและต่างประเทศ โดยให้ความสำคัญอย่างครบวงจรกับคุณภาพ ความปลอดภัยของอาหารตลอดจนคุณประโยชน์ต่อสุขภาพของผู้บริโภค สอดคล้องกับยุทธศาสตร์ชาติที่ให้ความสำคัญกับการพัฒนาภาคการเกษตรใน 5 รูปแบบ ได้แก่ 1) เกษตรอัตลักษณ์พื้นถิ่น โดยการนำอัตลักษณ์พื้นถิ่นและภูมิปัญญาท้องถิ่นมาใช้ในการพัฒนาผลิตภัณฑ์การเกษตร 2) เกษตรปลอดภัย มุ่งเน้นพัฒนาสินค้าเกษตรให้ได้มาตรฐานความปลอดภัยในระดับสากล 3) เกษตรชีวภาพ ใช้ประโยชน์จากความหลากหลายทางชีวภาพในการสร้างมูลค่าเพิ่มให้แก่ภาคการเกษตร 4) เกษตรแปรรูป โดยการนำเทคโนโลยีและนวัตกรรมมาพัฒนาต่อยอดสินค้าเกษตรขั้นต้นให้เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีมูลค่าสูง และ 5) เกษตรอัจฉริยะโดยการนำเทคโนโลยีและวิทยาการสมัยใหม่มาใช้ในการผลิตเพื่อเพิ่มคุณภาพของผลผลิตและปริมาณผลผลิตต่อพื้นที่ และรองรับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ